Παντα αναρωτιομουν αν η μοναξια που τοσο μισω ειναι φιλη μου η οχι. Και ομως, ειναι φορες που το μονο που θελω ειναι να μεινω μονος μου με τον εαυτο μου και να μιλησω μαζι του, ενω αλλες που εχω αναγκη απο ενα cocktail παρεας και αισθηματων. Ποσο περιεργο συναισθημα που ειναι λοιπον. Υπαρχουνε στιγμες που εχουμε αναγκη τον εαυτο μας και επαναλαμβανουμε μεσα μας οτι θα μεινουμε μονοι μας επειδη δεν εχουμε αναγκη κανεναν. Στο κατω κατω ποιος μας αγαπαει περισσοτερο απο τον ιδιο μας τον εαυτο? Αλλες φορες παλι που δεν αντεχουμε αλλο και εχουμε αναγκη μια αγκαλια, ενα χαδι, ενα βλεμα, ακομα και μια απλη χειρονομια οπως ενα χτυπημα στην πλατη μας κανει να αισθανομαστε καλυτερα. Και καταληγουμε παλι στην αρχη, ποσο περιεργο συναισθημα η μοναξια.
Προσωπικα, θα την παρομοιαζα με εναν υπουλο ανθρωπο που δρα παντα προς το συμφερον του, απο την μια μερια μπορει να μας σταθει καλυτερα απο τον καθενα και την επομενη ακριβως στιγμη να νιωθουμε μαχαιρωμενοι πισωπλατα απο αυτον. Εναν ανθρωπο της καθημερινοτητας παρ'ολα αυτα.
Ολοι μας, μικροι και μεγαλοι, εχουν αναγκη απο καθε ειδους αγαπη. Οσα χρονια και να εχει ζησει ενας ανθρωπος ο τροπος με τον οποιο νιωθει μονος και ποναει παραμενει ιδιος. Για ολους ειναι καταρα και ταυτοχρονα ευλογια απο τον Θεο. Την εχουμε αναγκη και ταυτοχρονα την αποφευγουμε. Μας βοηθαει να προχωρισουμε και να μαθουμε καλυτερα τον εαυτο μας και για αυτο ακριβως την φοβομαστε. Τελικα, τι ειναι η μοναξια? Κανεις δεν γνωριζει...
