Η "ταυτοτητα" στο ανθρωπινο κολαρο.

Εχετε σκεφτει ποτε ποσες φορες εχετε κρινει καποιον απο την ηλικια του; Ποσες φορες ειπατε για καποιο ατομο που μολις γνωρισατε οτι ειναι μικρος χωρις να ξερετε το τι ωριμοτητα κρυβει μεσα του; Παω στοιχημα πως το εχετε κανει αρκετες φορες!

Μιας και το κερδισα το στοιχημα θα ηθελα λιγο να αναφερθω σε αυτη την συνηθεια που εχουμε ολοι μας.

Αρχικα, θελω να τονισω το γεγονος οτι οι εμπειριες κανουνε τον ανθρωπο και οχι η ηλικια του. Καθε ατομο εχει τις δικες του ξεχωριστες εμπειριες οι οποιες τον εχουνε βοηθησει στο να διαμορφωσει τον δικο του τροπο σκεψης, την προσωπικη του κριση και το πως αξιολογει τα πραγματα. Ολοι μας ειμαστε ξεχωριστοι και για αυτο ακριβως πρεπει να κρινομαστε ανεξαρτητα απο απλους αριθμους.

Βεβαια αυτη ειναι μια χρονοβορα διαδικασια στην οποια σχεδον ποτε δεν εχουμε μπει επειδη υπαρχει ελειψη χρονου. Μαζι με αυτο ομως, χανουμε και πολλες ευκαιριες να γινουμε εμεις καλυτεροι. Εχωντας σχεσεις με συνανθρωπους μας, εχουμε την δυνατοτητα να αοπκτησουμε νεες εμπειριες, μικρες η μεγαλες, να μοιραστουμε συναισθηματα και αποψεις. Απο τα ατομα της μικροτερης εως τα ατομα της μεγαλυτερης ηλικιας λαμβανουμε ιδεες ακομα και αν δεν το καταλαβαινουμε. Πρεπει λοιπον να αξιοποιησουμε λιγο απο τον χρονο μας για να γνωρισουμε νεα προσωπα βαθυτερα και οχι επιφανειακα. Η ηλικια ειναι ενας αριθμος που μας ξεγελαει παρα πολυ ευκολα, η αποδειξη ειναι οι δεκαδες νεοι που εκφωνουν λογους στην βουλη των Ελληνων.

Ας δωσουμε την δυνατοτητα σε ολους να μας δειξουν το ποσο ωριμοι ειναι και ας μην προσπαθουμε να κρινουμε μονο απο εναν αριθμο με μηδαμινη αξια. Τοτε θα γινουμε και εμεις πιο ωριμοι αλλα θα βοηθησουμε και τα νεα παιδια να εξελιχθουν σε αξιοπρεπεις ενηλικους δινοντας τους ιδεες προς επεξεργασια.

Η ακριβοτερη δωρεαν παιδεια.

Προσφατα, μια οικογενειακη μας φιλη αποφοιτησε απο την σχολη της και θελησε να μπει σε μια δευτερη σχολη οδοντιατρικης με στοχο να αποκτησει μεγαλυτερη εξειδικευση στο αντικειμενο της. Οταν πηγε στην, δημοσια, σχολη για να ενημερωθει τι ακριβως χρειαζεται για να φοιτησει η απαντηση που πηρε ηταν δεκα χιλιαδες ευρω "φακελακι" για να την επιτρεψουν να δωσει εξετασεις και φυσικα...ηταν αναγκασμενη να εχει καθηγητες της σχολης για ιδιαιτερα.

Το αποτελεσμα ηταν τελικα να γραφτει σε ενα φροντιστηριο για να ξαναδωσει πανελληνιες. Ομως εμενα, μου δημιουργηθηκε ο προβληματισμος για την διαφθορα που υπαρχει στην ανωτατη εκπαιδευση. Εχουν σημειωθει αρκετα παρομοια γεγονοτα και κανεις δεν τα εχει καταγγειλει επειδη φοβαται. Πως ομως θα καταφερουμε να αποκτησουμε αυτο που η κ.Διαμαντοπουλου χαρακτηρησε ως "νεο σχολειο";

Οι Ελληνες αγωνιστηκαν σκληρα για να μπορουμε εμεις σημερα να εχουμε την λεγομενη δωρεαν παιδεια. Κατι το οποιο βεβαια εξακολουθει να μην υπαρχει. Σε λιγα χρονια θα ειμαστε οπως και στην αρχαιοτητα, οι πλουσιοι μονο θα εχουν την δυνατοτητα να μορφωθουν και ολοι οι υπολοιποι θα γινονται υπηρετες και εργατες. Ο θεσμος της παιδειας ειναι ιερος και δεν επιτρεπεται να υποσκαπτεται απο προσωπικα συμφεροντα.

Εαν θελουμε να εχουμε δημοκρατια πρεπει να εφαρμοζεται κιολας χωρις καμια εξαιρεση. Ας επιτρεψουμε σε ολους να μορφωθουν και να γινουν επιστημονες. Ειναι κεκτημενο δικαιωμα και στις μερες μας καταπαταται συνεχως χωρις καμια αντιδραση. Τουλαχιστον ετσι, θα αναγεννηθει η ελπιδα αποφυγης λαθων του παρελθοντος. Καλη σας μερα!

Το μεγαλο γλεντοκοπι!

Ακομα μια μερα μας αφησε και ο ηλιος εχει αφησει στην θεση του το φεγγαρι να μας κοιταει απο ψηλα. Λιγα λεπτα ηρεμιας, τσιγαρο και μουσικουλα...ποσο σπανιες στιγμες! Καθημερινα, ακουω τους γυρω μου να συζητανε για τις πανελληνιες, το μεγαλο γλεντι που ξεκιναει σε λιγες μερες και θα παιξει σημαντικο ρολο στην ζωη μας. Ομως, το ερωτημα ειναι πως θα κλεισει και αυτη η αυλαια, ενδοξα η μηπως αδοξα; Το αγχος μεγαλο και κανεις δεν σκεφτεται τους μαθητες. Συνεχιζουν να μας αγχωνουν στην προσπαθεια τους να μας εμψυχωσουν!

Ειναι επιτακτικη αναγκη ο μαθητης να εχει λιγες και πολυτιμες στιγμες ηρεμιας. Με αυτο το τροπο θα του δωθει η ευκαιρια να συνομιλησει με τον εαυτο του και να αποκτησει παλι επαφη μαζι του. Να καταφερει να αποκτησει ξανα αξιες που εχει χασει και να ξεφυγει απο αυτη την αλλοτριωση. Κανεις ομως δεν τα σκεφτεται αυτα.

Οι γονεις πιεζουν τα παιδια τους να διαβασουν και εχουν την δικαιολογια οτι πληρωνουν. Οι καθηγητες προσπαθουν να πεισουν τους μαθητες να διαβασουν περισσοτερο για να εχουν το καλυτερο δυνατο αποτελεσμα μιας και εξαρταται η φημη τους απο αυτο αλλα επισης θελουν και το καλυτερο για αυτους. Τελος το αγχος απο τον περιγυρω χειροτερευει το προσωπικο αγχος. Αυτο επειδη ωντας ανθρωποι πασχουμε απο το συνδρομο του πανικου και εχουμε τασεις να ιδιωτικοποιουμαστε τις αντιδρασεις των γυρω μας.

Ας προσπαθησουμε να πεισουμε τους ¨μεγαλους¨οτι και ο μαθητης εχει ψυχη! Ετσι θα φτασουμε τον επιθυμητο στοχο.

Καλο σας βραδυ! :)

Μια ακομα μερα η μυγα μεσα στο γαλα!

Σημερα κατα την διαρκεια της τριτης ωρας συνεβη το εξης συμβαν, μια κοπελα κοντευε να βαλει τα κλαμματα. Ομως κανεις δεν ενδιαφερθηκε για το τι εχει και οσοι ενδιαφερθηκαν πηρανε μια απαντηση που δεν επαρκουσε. Ετσι μου δημιουργηθηκε αυτος ο προβληματισμος: Κατα ποσο μας δινεται η δυνατοτητα να δεθουμε με τους γυρω μας; Η απαντηση δωθηκε πριν ακομα διατυπωθει η ερωτηση. Στις μερες μας δεν μπορουμε να δεθουμε με τους γυρω μας ουσιαστικα, και αυτο επειδη οι διαπροσωπικες μας σχεσεις βασιζονται σε μια εικονα. Κανεις δεν κρινει τον αλλον απο το ποιος ειναι πραγματικα επειδη πολυ απλα δεν προσπαθει να τον γνωρισει πρωτα. Αντιθετως αν καποιος εχει ενα ωραιο σωματοτυπο αυτοματα αποκταει την δυνατοτητα να γινει μελος οποιασδηποτε παρεας. Ποιο το νοημα ομως μιας τετοιας κρισης; Αυτο που μετραει ειναι η καρδια που εχουμε μεσα μας και οχι οι κοιλιακοι μας. Η εικονα διορθωνεται οχι ομως και ο χαρακτηρας μας. Ας προσπαθησουμε λοιπον να κρινουμε βαση του αγγελου που κρυβει ο διπλανος μας μεσα του και οχι με βαση τον "Ρουβα" που δειχνει το σωμα του! Οι σχεσεις μας τοτε θα γινουν πιο ουσιαστικες και πιο δυνατες. Δοκιμαστε το και θα δειτε!:)

Και ναι λοιπον.

    Ε ναι λοιπον! Αποφασισα πλεον να φτιαξω το δικο μου blog στο οποιο θα μπορω να εκφραζω τις προσωπικες μου σκεψεις. Μιας και στην κοινωνια που ζουμε ειναι ελαχιστοι αυτοι που θα ακουσουν με πραγματικη προσοχη τις σκεψεις μας και ακομα λιγοτεροι αυτοι που θα μπορεσουν να δωσουν μια ουσιαστικη απαντηση σε αυτες αποφασισα και εγω να κανω αυτο το βημα εχωντας την ελπιδα οτι ολο και καποιος θα πεσει τυχαια πανω στο blog μου και θα διαβασει.

   Και ιδου η πρωτη:
   Ως μαθητης τριτης λυκειου λοιπον...θελω να εκφρασω καποια απο τα συναισθηματα και τους προβληματισμους που εχω. Καθημερινα ακουω τον περιγυρω μου οτι αυτη η χρονια ειναι η σημαντικοτερη της ζωης μου επειδη φετος κρινεται το μελλον μου. Ομως την επομενη στιγμη ακουω ολα τα κοινωνικα προβληματα που υπαρχουν και η πρωτη λεξη που μου ερχεται στο μυαλο ειναι η ανεργια. Ειμαστε μια χωρα στην οποια ολοι μας θελουμε να σπουδασουμε για να εξασφαλισουμε ενα καλυτερο αυριο. Το κακο με αυτο ειναι οτι αυτο το αυριο εγω προσωπικα δεν το βλεπω. Η χωρα μας διωχνει τα μεγαλυτερα μυαλα της στο εξωτερικο, επειδη δεν εχει η ιδια την δυνατοτητα να τα αξιοποιησει, στελνοντας τα σε μεγαλα πανεπιστημια και αφηνοντας τα στην τυχη τους. Πως ομως θα καταφερουμε να προοδευσουμε ως χωρα οταν το δυναμει εργατικο δυναμικο συνεχιζει να παραμενει δυναμει; Εφοσον φετος κρινετε το μελλον μας γιατι ενα μεγαλο μερος των αποφοιτων πανεπιστημιων συνεχιζει να μενει ανεργο; Παρατηρω οτι πλεον πιο ευκολα θα βρω δουλεια ως υδραυλικος παρα ως γιατρος, μιας και ως υδραυλικος εχω περισσοτερες πιθανοτητες να ασκησω αυτο που σπουδασα και οχι να γινω σουβλατζης. Ολα τα κανουμε επειδη θελουμε να εχουμε μια καλη δημοσια εικονα την οποια ολοι θα ζηλευουν και οχι για να ζησουμε. Αφηνομαστε στο φαινεσθαι και οχι στο ειναι. Και το κακο ειναι πως οι περισσοτεροι λενε: Δεν βαριεσαι...στην Ελλαδα ζεις. Κατι το οποιο δεν δεχομαι ως ιδεα και για αυτο πολλες φορες κρινομαι αρνητικα!